Ik verdenk mezelf van cijferfetisjisme. Hoewel ik de palindroomdag op 02/02/2020 niet vierde. Dat was een brug te ver. Of een gemiste kans want de volgende valt pas over 101 jaar.
Toch lijken de cijfers 0,1 en 2 belangrijk in mijn leven. In diverse combinaties kwamen ze voor op de hoogtepunten van mijn bestaan. Achttien worden in het jaar 2000 was speciaal. De millenniumbug maakte het nog spannender. De volgende spannende data waren die waarop ik verliefd werd, trouwde en moeder werd van de dochter van – jawel – diezelfde man. Telkens op data die bestonden uit combinaties van de cijfers 0,1 en 2. Alsof mijn leven een cijferslot is.
Hoewel die data allemaal willekeurig zijn ontstaan twijfel ik op bepaalde momenten aan de invloed van een of andere kracht. Vooral als de vermoeidheid me parten speelt en een loopje met mijn ratio neemt. Net zoals vandaag na de zoveelste slapeloze nacht. Met een lege houten kop vraag ik me af of dat karma is; op de dag dat ik iets wil schrijven op mijn blog niet eens in staat zijn na te denken. Behalve hoe vermoeiend zo’n slapeloze nacht is. En dat het mijn eigen keuze was om op één van die cijferslotdata moeder te worden. Karma is a bitch. Slaapgebrek des duivels.
Op die emodagen zonder inspiratie kan ik gelukkig rekenen op de man des huizes. Realist pur sang. Belezen en beredeneerd. Zijn uitspraken vullen de laatste maanden nog meer dan anders onze huiskamer. ‘Niets is origineel’, klinkt het. Net wanneer ik denk dat ik een fantastische column schreef. Of ‘doe er iets aan’. Tot zover zijn steun op de emodagen. Het zou niet geselecteerd worden als spreuk voor Bond zonder Naam maar mijn favoriet is ‘als het eruitziet als kak en het ruikt naar kak, dan is het ook kak’.
Zo worden dogma’s en pseudowetenschap de kop ingedrukt. En dat realisme verwacht hij ook van ons. Net als verantwoordelijkheid en zelfstandigheid. Als een mantra echoot de zin ‘zoek het op’ door ons brein wanneer zich nog maar enigszins een vraag vormt. Dat hoort ook wel een beetje bij de ruige man die hij is. Tenminste, als er geen roze glitter in zijn baard verraadt dat hij vergezeld door de vrouw van zijn leven door de stad huppelt, terwijl ze samen de nieuwste hit van Like Me meebrullen.
Soldier of Love. Al achttien jaar. En dat werd tijdens de lockdown gevierd. Met alle ingrediënten voor een geslaagd feest met ons drie. Een straffe aperitief, huisbereide hapjes en stevige muziek. De nacht voelde als die van achttien jaar geleden. Net als toen zagen we ieder uur van de nacht tot onze vroege vogel ontwaakte. De dag erna hadden we allebei barstende koppijn en -alweer- slaapgebrek.
We hadden het dan ook goed gevierd! Met watermeloenmocktail en zeemeerminijsjes op de muziektonen van Dua Lipa. Ik logeerde in de roze kamer van mijn dochter op een te dunne kindermatras, omringd door knuffelberen. Manlief sliep in de slaapkliniek. Sinds dochterlief doorslaapt snurkt hij.
In die achttien jaar hebben we negen jaar zorgeloos als koppel beleefd. Negen jaar slapeloos met kind. En negen weken intens in lockdown. 999 – als ik die cijfers op hun kop zet verdenk ik toch iemand van invloed op mijn slaap.