Ik ploeter nog steeds door mijn verkoudheid. Dag zes. Ik ken het stramien. Het begint met keelpijn gevolgd door een vastzittende hoest en daarna een vervelende kriebelhoest. Vervolgens een hele dag niezen en een kop-vol-snot-dag waarna dat snot stroomt als het water toen de sluizen aan het front in oktober 1914 werden opengezet. Het begin van een vreselijke strijd in de loopgraven van de Westhoek waarvan men dacht dat de oorlog voorbij zou zijn tegen het eind van die winter.
Ook ik sleep me al een jaar door de modder. Mijn lijf komt door de zwaarte van de kluiten aarde aan mijn benen niet vooruit. En wanneer ik de kop boven de schouders uitsteek om een frontale aanval op mijn vijand – de burn-out – te plegen, word ik onderuitgehaald door een spervuur. Er zit niets anders op dan me weer terug te trekken. Met mijn burn-out in mijn dug-out.
In die schuilplaats probeer ik er het beste van te maken. Ik graaf in mijn verleden om te weten te komen waardoor ik op dit slagveld ben beland. Verblind door het duister probeer ik iedere dag het licht te zoeken waarin ik mezelf kan terugvinden. In mijn dagboek analyseer ik mijn oorlogsvoering. Er blijkt ruis op mijn centraal zenuwstelsel te zitten waardoor de signalen van op het veld verkeerd geïnterpreteerd worden. Er wordt bevel gegeven om alle munitie in te zetten. De vijand was echter maar een muis op het niemandsland. Alle kruit verschoten.
Maar ik word verzorgd. Van de arts in het veldhospitaal krijg ik de nodige pillen om mijn lijf terug het slagveld op te kunnen sturen. Alleen zorgt die medicatie er ook voor dat ik iedere dag enkele uren buiten strijd ben en alleen maar kan slapen. Tegen de avond ben ik opgekrikt en kruip ik even uit mijn dug-out voor een wandeling op mijn dakterras.
Dit jaar begon ik er mild te tuinieren. Mild voor mezelf, gezien ik nooit groene vingers had en niet goed weet hoe ik die woelige aarde te lijf kan gaan. Maar met goede moed zaaide ik zodra het weer het toeliet enkele rijen bloemen. Ik zaaide Papaver Rhoeas ‘Amazing Grey’. De bloem die bloeit op verschraalde grond. Het symbool voor de kracht en schoonheid die groeit uit complete verwoesting.