Ik dompelde me onder. Net op tijd. Ik had nog welgeteld een uur om mijn laatste plan van 2021 waar te maken.
Dat bijna afgelopen jaar plakte aan mijn lijf. En mijn krullen hadden zich in elkaar verstrengd tot knopen. Iedere knoop herinnerde me aan iets wat ik wou doen. Nog voor het einde van het jaar. De nieuwe ideeën en plannen voor mijn toekomst bleven in mijn hoofd opborrelen. Als zeepbellen. Geblazen door de wind van mijn gedachtenstormen.
Daardoor bleef ik mezelf druk opleggen. Maar het was een gezonde tijdsdruk. Een waarbij ik mijn plannen iedere dag kon uitstellen. En dat deed ik ook. De zaken voor me uitschuiven. Waardoor mijn jaar me ruimte had gegeven. Ruimte om mijn weg terug te vinden, met intense momenten om te gaan en te leren mediteren. Zo dacht ik aan zelfzorg te doen.
Tot ik ontdekte dat mijn plannen samengedrukt in het hoekje van de laatste dag van het kalenderjaar stonden. De onderste plannen vertrappeld en versmacht onder alle andere die ik er bovenop had gegooid. In dat hoopje ellende hadden er enkele de moed te ontsnappen naar een volgend jaar. Zodra zich een nieuwe agenda zou openen.
In het laatste uur van 2021 kon ik nog net een voornemen redden van tussen mijn idee om een opleiding te starten en de boekenstapel op de salontafel te lezen. Me onderdompelen in een overvol schuimend en naar lavendel geurend bad.
Ik warmde de badkamer op. Ook al was die laatste dag van het jaar uitzonderlijk warm. Net als in februari toen mijn konijn het in zijn wintervacht veel te warm had. Met het gordijn van het dakraam sloot ik het kunstlicht van de straatlamp buiten. Ik had toch nog honderden theelichtjes om de kamer mee te verlichten.
Het bad vulde ik tot aan de rand met water. Toen ik me onderdompelde bedekte de vloer zich met een stortvloed van schuimend water. Zoals de regen tijdens de zomer alle hoop had weggespoeld.
Op mijn gezicht bracht ik een kleimasker aan. Om iedere rimpel gegroefd in mijn huid door de talrijke overpeinzingen – want iedere zeepbel werd ronduit bestudeerd – op te vullen met de donkere smurrie. En zo alle plooien uit het afgelopen jaar glad te strijken.
Ik liet me tot net onder het water zakken. Langzaam. Zodat de schuimpieken op het oppervlak bleven drijven. Maar het was niet eenvoudig want langzaam was iets waar ik mee bleef worstelen. Van de tijd nemen voor traagheid werd ik erg onrustig.
Toen ik merkte dat het badwater koud was geworden en alle zeepbellen uit elkaar gespat liet ik het samen met de laatste minuten van het jaar voor goed verdwijnen in de afvoer. En met de knopen uit mijn haar. Die zich nog even aan de randen van het badputje zouden vastklampen.
Net toen de eerste knal van een vuurwerkpijl me wees op de tijd was ik klaar. Klaar om in 2022 te duiken. Opgewassen tegen een nieuw jaar.