PAAZmaandag

Het is stil rondom me. De klokken van de kerktoren, die achter ons huis door de hemel priemt, luiden al enkele dagen niet. Het valt me al lang niet meer op wanneer die klokslagen elke dag van het jaar ieder uur, halfuur en een misviering voor enkele zonderlingen aankondigen.

Ze worden al jaren niet meer door mijn hersenen geregistreerd. Het is een beschermingsmechanisme van het brein om niet ten onder te gaan aan de stroom van prikkels die we dagelijks via onze zintuigen ontvangen. Maar wanneer die klokken dan wegblijven valt het me onmiddellijk op. Dat gebeurt ook jaarlijks op Stille Zaterdag. Dan reageert mijn brein op de afwezigheid van die klokken op die ene zaterdag voor Pasen.

Alleen liet mijn brein het dit jaar afweten. Ik had het al even in de gaten dat mijn radarwerk, waaraan ik al twee jaar herstellingen uitvoerde sinds de paniekaanval die me op de pechstrook deed stilstaan, bleef haperen.

Mijn cycli liepen niet meer gesmeerd. Elke prikkel uit mijn omgeving werd door mijn hersenen geregistreerd waardoor mijn zenuwstelsel tilt sloeg. Klokslagen vielen naast het uur, halve uren werden overgeslagen. Angst kwam me kwellen en de vrolijke klokken die een feestelijke viering moesten aankondigen klonken als de trage diepe klokslag van een begrafenis.

Twee dagen na die zaterdag voor Pasen die een stilte aankondigde volgde een herrijzenis van de klachten van mijn eerste burn-out. Op PAAZmaandag stond ik met mijn koffer, waarin het op tilt geslagen radarwerk van mijn zenuwstelsel zat, aan de ingang van het ziekenhuis.