Ben ik juist verbonden? Het zou de vraag kunnen zijn van de medewerker aan de andere kant van de Corona opsporingslijn. Ik werd nog niet gebeld. Maar de zin spookt al dagen in mijn hoofd. Zoekend naar de verbindingen die ik maak. Degene die afgestorven zijn en de verbindingen die ik nog wil aangaan.
De laatste weken ben ik vooral virtueel verbonden. Met alle noodzakelijke instanties om het leven zo normaal mogelijk te leven. Alles is mogelijk in de digitale wereld: naar school gaan, een cursus volgen, online lokaal winkelen, vrienden ontmoeten, tweedehands kinderkledij verkopen. Een virtuele wereld vol verbindingen. Maar niet altijd de juiste.
Ik vraag me af hoe het komt dat ik me tijdens het volgen van een online cursus verbonden voelde met twaalf vreemde mensen. Na vier lessen van slechts enkele uren leek het alsof ik hen kende. Ik lees dat bij verbinding vooral oogcontact nodig is, in realtime. De cursus ging door bij valavond. Nu en dan was er iemand een tijdje uit beeld door een slechte verbinding. Naar het einde van de avond waren slechts schimmen van gezichten op het scherm te bespeuren. Ik kon dus niet zo diep in hun ogen kijken. Wekelijks las ik wel hun cursiefjes en columns in de ik-vorm. Ik keek toen recht in hun hoofd en hart.
Waar ik nieuwe verbindingen met mensen aanging, legde dochterlief in de laatste maanden vooral hersenverbindingen. Door tegengestelde woorden te zoeken of taarten in vier gelijke delen te verdelen. De verbinding met haar leeftijdgenoten raakte ze stilaan kwijt. Ze kreeg wel de statige zwarte vriend die tegen de muur staat in het oog. Ging de verbindingen aan met zijn klanken. Leerde dat vier gelijke kwartnoten in één maat kunnen. Dat crescendo en decrescendo tegenstellingen zijn. In het samenspel moest ze op haar tellen letten. Zorgen dat ze niet uit de toon viel. Zo kwamen ze samen tot een mooi klankspel. Een spel dat binnenkort weer op de speelplaats kan.
Ik blijf nog zoeken naar hoe ik me kan verbinden met alle mensen waar ik aan denk. En dat zijn er veel. Mensen waarvoor ik geen woorden te kort kom, maar de tijd om ze neer te pennen.
Ik vraag me af of hoe ik de verbinding met mijn dementerende grootvader kan aangaan. Een snelle virtuele verbinding met deze man, die doorheen zijn leven lange afstanden aflegde per fiets om mensen te zien, voelt vreemd.
Ik zoek naar hoe ik kan verbinden met de mensen in mijn huis. Al weken worden we door elkaar omringd. Is onze band sterker geworden. Ook al zit er nu en dan een kink in de kabel. Als ik verbinding met mezelf zoek, ben ik vaak de draad kwijt. De draad waarvan ik nu besef dat het uiteinde teveel uitgerafeld was. Tijd om de draad met mezelf terug op te pakken. En misschien wel sommige rafelige uiteinden af te knippen.
Ben ik bij Ilse? Dat is de vraag van de bloemist die achter het kleurrijk boeket verscholen zit. Het boeket dat prachtige kleuren uitstraalt en in mijn gezicht lacht. ‘Van Griet’, zijn de enige woorden die het vergezellen. Die boodschap met slechts twee woorden vertelt me zo veel dat ik erdoor ontroerd ben. En besef hoe eenvoudig een sterke verbinding kan zijn.
Zonder woorden heel veel zeggen.