De voorbije jaren was mijn ochtendroutine steeds dezelfde. Dochter naar school na een eerste strijd te leveren. Van daaruit naar het werk met de gsm in de aanslag om manlief op de hoogte te brengen dat ik de strijd had gewonnen. Op tijd op mijn werk aangekomen. Het slagveld dat ik thuis had achtergelaten zou ik ’s avonds wel te lijf gaan.
Vandaag was anders. Dankzij de rust die ik zelf uitstraal kon ik genieten van een gezellig ontbijt met dochterlief. Het huis opgeruimd achterlaten. Mijn goedgezinde dochter aan school afzetten. Naar huis fietsen met mijn gsm in de aanslag om de kleuren van de ochtend te grijpen.
Ik heb gekeken. Niet door de lens van mijn gsm maar ernaast. Want het scherm beperkte mijn zicht.
Ik zag prachtige kleuren in de lucht, die ik uiteindelijk ook op de grond zag.
Nooit eerder opgemerkt dat een keikop zo mooi kon zijn.