Geluksvogel

Al die tijd zag ik het niet. Tot nu. Nu we met z’n twee aan de eettafel zitten. En als uilskuikens naar de lege stoel naast ons staren. Had ik dat die andere 364 dagen dan niet gezien? Ik moet echt zo blind als een mol zijn geweest.

Hoewel ik dankzij een eerder tafelgesprek weet dat een mol niet blind is maar slechtziend. Waardoor de uitdrukking volgens dochterlief niet klopt. En hierdoor dus ook een algemeen misverstand in stand houdt dat generaties lang wordt overgedragen. Een etymologische kwestie met grote gevolgen voor onze volkswijsheid. Namelijk dat een mol niet zo blind is als een mol.
Terwijl we de laatste restjes van de maaltijd uit de pot schrapen wordt het gesprek verder gezet. En vragen we ons af of een kwartel, net zoals een mol blind is – hoewel dat dus niet correct is – echt doof zou zijn.

Het gebeurt wel vaker dat er als toetje een vraagstelling op tafel komt. Waardoor we langer dan nodig is om ons bord leeg te eten aan tafel blijven zitten. Dat gebeurt steeds ’s avonds. Na een vruchtbare dag waarop allerlei indrukken en informatie werden opgeslorpt. Maar nog onverteerd op de maag blijven liggen. Een andere mening, kritische kijk of verduidelijking zorgen dan voor het digestief effect. Hoewel de uitleg over wat een economisch embargo is ervoor zorgde dat dochterlief met buikpijn ging slapen. Terwijl ze zelf van mening was dat de moelleux na de pizza er teveel aan was.

Ik heb ’s ochtends meer moeite om de zaken verteerd te krijgen. Want ik ben niet echt een vroege vogel. En houd dan meestal mijn bek als mijn huismussen aan hun monologen beginnen. Doorheen de dag ontstaan er genoeg gesprekken in mijn hoofd. Teveel tegelijkertijd. Waardoor ik als een kip zonder kop door het huis ren. En uitkijk naar het avondeten. Om samen met mijn voer een fijn gesprek mee te pikken.

Maar er zijn ook dagen waarop onze tafelgesprekken uitmonden in duellerende dialogen of pittige discussies. Waarbij argumenten op tafel worden gegooid. Naast het kritisch denken dat bij ons steeds op tafel staat. Tussen het peper- en zoutvat. Op slechte dagen mondt het uit in semantische discussies. Voelt één van ons drie zich het zwarte schaap. Of gedraagt iemand zich als een koppige ezel.

Op feestdagen gaan we aan een andere tafel zitten. De salontafel. Om toch weer even het gevoel te krijgen dat we krap opeen zitten. Doordat er meer volk werd uitgenodigd om mee te vieren dan er stoelen aan elke kant van de tafel in een rij passen. Waardoor je bij het aansnijden van je stukje taart in de zij pookt van wie links van je zit. Terwijl de sterkte parfumgeur die van rechts komt de heerlijke geur van de taart teniet doet. Een gevoel dat we al te lang moeten missen. Gelukkig voelen we ons aan die salontafel echte feestvarkens. Wordt er gesmuld en tappen we moppen. Ter plaatse gebrouwen of een hele dag gerijpt.

Terwijl ik met dochterlief bedenk wat manlief deze avond zou willen eten – waarschijnlijk blinde vinken – ben ik me bewust dat er elders vele stoelen leeg blijven. Door verlies op vele manieren. Dat er elders onder tafel wordt gekropen waar mensen niet het recht hebben op een eigen mening. Waar woorden gewikt en gewogen moeten worden. Dat er huizen zijn waar aan die ene tafel steeds hetzelfde zwarte schaap zit. Of de domme gans. Dat er op tafels wordt geklopt. Of op kinnen. Dat er aan veel tafels maar één stoel staat. Al langer dan dit laatste jaar.

Deze avond zullen we voor de duizendhonderdste keer met drie aan tafel zitten. Als ik aan een gemiddelde van drie keer per dag gedurende een jaar reken. Afgerond met enkele feestmomenten aan de salontafel. Nooit eerder zaten we zo vaak samen aan tafel als dit laatste jaar. Nooit eerder werden zoveel gesprekken geserveerd.

Ik kijk dochterlief aan en zeg haar dat we geen uilskuikens zijn. Blinde mollen of blinde vinken. Maar geluksvogels. Geluksvogels omdat we niet in stilte moeten eten. Maar kunnen reflecteren, leren, connecteren en ventileren. En daarbij weinig harde woorden vallen. Op enkele kruimels na.