De uitgestalde glanzende exemplaren in het winkelraam van de papierhandel overtuigden me om niet langer te wachten. Ik weet eigenlijk niet waarom ik het zo lang had uitgesteld. Want sinds ik terug brieven schreef groeide mijn verlangen naar het vormen van letters met vloeiende inkt op papier.
In de winkel mocht ik de witte pen met gouden punt uitproberen zodat ik wist hoe ze schreef. En terwijl ik dat deed merkte ik vooral het verlangen naar de rust die ontstond terwijl ik de inkt op het papier liet drogen.
Thuis zette ik mijn pen aan een nieuwe blog. En schreef een zin over het feit dat ik niet verder kwam dan enkele nietszeggende zinnen. Nadat de punt van de eerste zin op het papier was gedroogd kwamen er geen woorden meer. En ook de rust tijdens het drogen van de inkt bleef uit.
Enkele weken later probeerde ik het opnieuw en beschreef, op de eerste dag van de zomer, hoe mijn dikke wollen truien als gesteentelagen in de kast gestapeld waren. Elke laag gekleurde wol vertelde een stukje van mijn geschiedenis. Elke trui droeg herinneringen in zich.
Ik trok de bovenste witte trui aan. Want de zomer die dit jaar al vroeg warm was deed me toch rillen. Ook nu vloeiden er geen woorden meer uit mijn pen, dus borg ik hem op in het bruine lederen etui dat ik ervoor had gekocht. De rillingen werden heviger en overspoelden als golven mijn hele lichaam. Verzwolgen onder de laatste vloedgolf stokte mijn adem. Ik voelde de prikkende warme wol van de trui maar het lichaam erin was verdwenen. Net als mijn gezicht dat niet meer het mijne was. Maar dat van een vrouw die nachten na elkaar niet kon slapen.
Hyperventilatie. De arts die het me vertelde had zijn witte plunje aan. In het hoekje van zijn borstzak had een pen een blauwe inktvlek achtergelaten. Terwijl hij me duidelijk maakte dat mijn lichaam door een verkeerde ademhaling teveel zuurstof kreeg en mijn hersenen te weinig bloedtoevoer, bedacht ik dat zijn gesteentelagen allemaal dezelfde waren. Witte katoenen doktersjassen met een blauwe vlek.
Stilaan kwam ik terug op adem. En in die tussentijd liet mijn witte pen met gouden punt in het hoekje van de bruine etui een inktvlek achter.