Leve het leven

9 jaar geleden werd ik moeder. Ik had er bewust voor gekozen. Ik kreeg die kans omdat de generatie voor mij in de bres sprong voor anticonceptie. En bijgevolg dus ook voor de keuze er al dan niet gebruik van te maken. Die generatie vrouwen openden de poort om als vrouw dezelfde weg op te gaan als de man. Wat een fantastische evolutie.

Na de geboorte van mijn dochter werd ik steeds meer moe…der. De roze wolk maakte plaats voor het wolkje melk in de liters koffie die ik nodig had om de dag door te worstelen. Net zoals vele vrouwen en mannen rondom me. Was die emancipatie van de vrouw wel een positieve evolutie voor de moeders, de vrouwen en de mannen?

Samen met onze kinderen groeide ook de tijdsdruk in de maatschappij. Niet enkel kinderen zorgen voor slapeloze nachten. Ook de huidige manier van werken zorgt voor slaapgebrek. Burn-out is naast de klimaatkwestie een van de huidige problemen. De feministen werden ploetermoeders.

Experts buigen zich stilaan over de vraag hoe we ons werk werkbaar houden. Het “nieuwe” voltijds (de 30 urenweek), bedrijven die zich richten op onze gezondheid, duurzamer werken, het Scandinavisch model. Het zijn de ideeën die we zullen moeten toepassen om de combinatie werk-gezin of werk-gezondheid tot een haalbaar evenwicht te brengen.
Waar onze moeders om hadden gestreden blijkt na 50 jaar niet zo goed te werken.

In het 9 de levensjaar van mijn dochter wil ik moed(ig)er zijn. De stap die ik zette van geëmancipeerde werkende moeder naar huisvrouw zie ik als de revolutie van ploetermoeder naar vrouw. Dat vind ik eigenlijk ook wel geëmancipeerd. Ook al was dat ten koste van een maandelijks inkomen. Ik moest nu haar verjaardagspakje zelf maken. Het kostte me geen geld, maar tijd. Tijd die ik nu gratis had. De jaren ervoor hadden we onze tijd gekocht door alle huishoudelijke taken uit handen te geven. We kregen er het ploeteren gratis bij.

Mijn lieve dochter, laten we vanaf vandaag het leven vieren en niet meer het overleven.