Ik hoorde onlangs dat de week vroeger op zondag begon. De eerste zondag na Pasen was de eerste dag van een nieuwe week in ons nieuw leven.
Vijf zondagen terug waren we ons oude leven kwijtgespeeld. Net als iedereen. We waren er niet op voorbereid. Konden het wel zien aankomen, maar ontkenden het. Het voelde eerst nog niet zo vreemd. We dachten dat het sluiten van de scholen, het thuiswerken en de weggevallen sociale verplichtingen een verademing zou worden. Een tijd met meer tijd. Maar dat bleek het niet te zijn.
Het verlies van ons oude leven sijpelde stilaan door in ons gemoed. We worstelden met de tijd die ons werd gegund en voelden ons ontredderd. Terwijl we op vreugde hadden gehoopt.
Toen ik Barbara Raes hoorde praten in één van de #coronatalks drong het tot me door. We hadden een rouwperiode achter de rug. Onbewust namen we afscheid van ons oude leven. Stilaan konden we ons nieuw leven aanvaarden. Het was fijn haar geruststellende woorden te horen. Het bracht me toch nog even terug naar vroegere tijden.
Ik hoorde haar voor het eerst als gastvrouw in de voorstelling “Silence Please“. Ze vertelde er over haar Werkplaats voor niet-erkend verlies – Beyond the Spoken. Door afscheidsrituelen te maken waarvoor geen traditionele ceremonie is, geeft ze erkenning aan de grote en kleine ‘kantelmomenten’ in het leven en helpt die overgang goed te begeleiden. De projecten op de website tonen aan dat ze hierin op een wonderlijke manier slaagt.
Barbara benadrukt in de coronatalk ook het belang van nieuwe rituelen, die “in momenten van opeenstapeling van angst heel belangrijk blijken, want je wil houvast. Rituelen helpen om aan die gevoelens een bepaald soort kader te geven.”
Zo’n kader hadden we hier ook nodig. Met daarin een punt waar we naar konden verlangen. Terwijl we ons nieuw leven eigen maakten. Dat vonden we opnieuw in de antroposofie.
Hoewel we niet gelovig zijn kozen we bewust voor het Steineronderwijs waarin een vrije interpretatie van de christelijke maar ook andere religieuze tradities aan bod komen. De jaarfeesten die op school gevierd worden zijn vaste momenten waar de kinderen naartoe leven. Ze maken deel uit van het terugkerend ritme van het jaar. Bieden herkenning en houvast. Aan kinderen die er nu meer dan ooit nood aan hebben.
Het volgende feest op de jaarkalender van school is Pinksteren. Het feest waarin nieuw leven wordt gevierd. Waarbij heel veel gedroogde bloemblaadjes worden gestrooid. Bloemblaadjes die we ook bij ons thuis verzamelen. Elk gevonden bloemblaadje dat nog een herinnering aan een prachtige bloem kan oproepen wordt van de grond geraapt. Zorgvuldig in een grote mand te drogen gelegd. Een jaarlijkse traditie die begint met het drogen van de bloemblaadjes van mijn verjaardagsboeket. En eindigt met het drogen van het moederdagboeket. Een ritueel op zich.
Pinksteren. De dertiende zondag na het verlies van ons oude leven.
De zevende zondag na Pasen waarop we ons nieuw leven zullen vieren terwijl het bloemblaadjes regent.