Ze zeggen dat je een blad papier maar acht keer kan vouwen. Ongeacht de grootte van dat blad. Hoeveel keer ze mij hebben opgeplooid weet ik niet. Maar de kreuken vertellen me dat het meer dan acht keer was.
Hun intentie was nochtans om me te ontplooien. Me te leren stappen, spreken en kijken naar de wereld rondom me. Met een open blik en mijn voeten stevig op de grond. Want als ik niet binnen de lijntjes liep werd ik weggegraaid.
Op de schoolbanken werd de wereld rondom me in vakjes gestopt. Wiskunde en taal, natuur- en aardrijkskunde, vakken die je met je handen deed en andere met je hoofd. Iets later bleken die vakken op hun beurt te zijn onderverdeel in Nederlands, Frans en Engels. Biologie, fysica en chemie huisden dan weer onder natuurkunde.
Dat wat we met onze handen deden, daarvoor was er in de middelbare school nog weinig plaats. Tenzij je net als ik in een kunstrichting zat. Binnen die uren mocht ik tekenen, schilderen en creatief zijn. Maar als ik buiten de lijntjes kleurde werd ik weggegomd.
Niet veel later plooiden ze me terug op. Mijn brede kennis werd gereduceerd tot wat ik in mijn hogere studies had geleerd en in het bijzonder dat waarin ik me had gespecialiseerd.
Ik paste op één velletje papier. Met dat kleine A4’tje stapte ik de wereld in. ‘Ik ben Ilse en – even spieken op mijn CV want ik weet niet meer goed wie ik ben – o ja, ik ben alles wat u wilt meneer en mevrouw. Ik ben vooral flexibel en schik me wel zodat ik binnen uw lijntjes pas.’
Maar ik was niet wat ze hadden gehoopt. Er zat nog teveel van mezelf aan. Dus scheurde ik dat stukje er af. En dat stukje trokken zij nog eens uit elkaar in duizend kleine snippers. Die ze met wat lijm aan hun lijntje hielden.
Versnipperd.
Ik raapte mijn stukjes bijeen en lijmde ze terug aan elkaar. Elk geplooid stukje trok ik recht. Ik ontplooide mezelf terug tot wie ik was. Met hier en daar een kreuk die me eraan herinnerde wat er gebeurt als je gereduceerd wordt tot een snipper van jezelf.