Hoofd, hart, adem

“De wereld had een virus nodig om even tot stilstand te komen en te verademen”, hoorde ik vorig weekend op de televisie. Ik haalde diep adem en verzuchtte toen ik het hoorde. Ik was blij dat de mensen rondom me even tijd zouden krijgen om op adem te komen van het leven waarin ze uitgeput rond renden. Alles kwam tot stilstand. Zelfs de files. Uit noodzaak om nog te kunnen ademen. 

Ik had enkele dagen ervoor bedacht dat ik het als een ondergesneeuwde tijd zou beleven. Het verstillen zou ons goed doen. Het idee gaf me extra zuurstof. Ik hoopte dat ook voor de mensen rondom me.

Na de eerste dagen merkte ik dat het niet zo evident zou zijn. Onze uitgebreide tijd beperkte onze ruimte. Onze speelzolder werd met een beurtsysteem klaslokaal, werkplek en strijkplaats. De ruimte van mijn mailbox en sociale media werden ingepalmd door initiatieven om toch door te kunnen gaan waarmee we bezig waren vóór deze crisistijd. Daarnaast moest ik mijn huishouden zien te runnen. Mijn dochter die heel moeilijk om kan met deze verandering geruststellen. En mezelf temperen om mijn man, die nog nooit zo dichtbij werkte, niet lastig te vallen met mijn zorgen.
Zucht…

De Steinerschool van mijn dochter bracht, naast de praktische handvaten voor het schoolwerk, onbewust de oplossing. De antroposofische pedagogie stelt het belang van de verbinding tussen wat we met ons hoofd, hart en handen doen voorop. Door deze te combineren wordt het leren gestimuleerd. Dochterlief vindt het dus evident om te bewegen tijdens het rekenen. Om in de natuur haar didactisch materiaal te zoeken. Ze hamstert weer stenen.
Zucht…

Net als in de kleuterklas plooit ze nu de was. Ze dekt de tafel alsof het een seizoenstafeltje is. Ze snijdt de soepgroenten. We breiden de schilderles uit met tekenen. Zo kan ik mijn eigen hobby ook verder uitoefenen. De les in de moestuin verplaatsen we naar onze moestuinbak. We nemen buiten zowel leerstof als zuurstof op. Om de dag te eindigen met ons zangkoor bestaande uit één bas, één alt en één sopraan. “Palm Palmpasen, Hei Koerei“.

Allemaal dingen die mogelijk zijn in deze tijd. Die ons doen verademen. Toch merk ik dat we meer zuurstof nodig zullen hebben dan anders. We zullen onze zolder goed moeten verluchten. Net als ons hoofd.

Toen er nog helemaal geen sprake was van gesloten scholen maakte ik kennis met Morris en Maan. Een online platform voor bewust ouderschap van gevoelige kinderen. Het platform geeft ook inzicht in hoe wij als ouders van deze kinderen of als hoogsensitieve volwassenen bewust kunnen opvoeden en leven. De blog “Overleven of leven – wat doe jij als ouder” deed me eerder al nadenken waaruit ik energie haal en waar ik het verlies. Om mijn zuurstofpeil op niveau te kunnen houden zal ik hier heel bewust mee moeten omgaan. 

In deze noodtijd moeten we als ouders ook voor onszelf zorgen. Ons van zuurstof voorzien. Zodat we onze ouderen de nodige adem kunnen geven. Onze kinderen de nodige buitenlucht. Ons hoofd verluchten, ons hart luchten en verademen.  Om, als dit alles achter de rug is, terug opgelucht adem te kunnen halen.