Ik kijk.
Terwijl ik op de rand van het bad zit.
Recht door het raam.
Vanuit het dak op dat van de wereld.
Het lukte me niet.
Terug op mijn Italiaanse berg te gaan zitten.
Ik probeerde het op de dag dat de scholen sloten.
Op de avond na het telefoontje van een dierbare die de symptomen had.
Tijdens de nacht dat mijn dochter koorts kreeg en ik wachtte tot het koortswerend middel werkte.
Tot nu.
Nu de koorts weg is.
Mijn dierbare genezen.
Ik met mijn blote voeten in het bad zit.
Op de rand.
Mijn hoofd in de wolken.
Een leeg hoofd na drie overvolle weken.
Leeg.
Net als mijn blad.
En mijn bad.
Dat ik vergat te vullen.