Enkele weken geleden reed ik me vast tussen de letters van mijn cursus. De cursus die me de gevolgen van stress nog eens onder de neus duwde. Maar ik had geen stress. Want ik was niet als kind mishandeld, had geen dierbare verloren aan een slopende ziekte en als ik al iets als traumatisch had ervaren was het zo onbenullig dat ik het me niet meer kon herinneren. Dus had ik geen reden om stress te hebben. Ik voelde ook niet dat ik er had. En wat is stress? Volgens mijn cursus een moeilijk te definiëren term.
Tot ik dus tussen enkele zinnen bleef haperen. En terug, na lange tijd, mijn niet gekende stress op de voor mij meest beangstigende manier ervoer. Snakkend naar adem, met tintelingen in mijn hoofd alsof mijn brein aan het implodeerde en trillend op mijn benen. Als een sputterende auto die na vele kilometers bollen geen remmen meer heeft om voor de afgrond te stoppen. Waarvan de motor al een tijdje oververhit is en de uitlaat enkel nog zwarte roet kan spuwen. Meestal kan je het wel voelen aankomen. Als je op de kilometerteller teveel cijfers ziet staan weet je dat je bolide het het volgende ritje kan begeven.
Daar stond ik dan. Total loss. Terwijl ik nog maar enkele meters letters te lezen had. Ik werd tot een groot onderhoud verplicht. Huishoudelijke taken werden door de andere gezinsleden overgenomen. Mijn cursus Life Events ging achter slot en grendel. Wat me zo veel positieve energie gaf slorpte, onopgemerkt, mijn brandstof met liters op. Ik kon enkel nog door de gebroken voorruit met mijn gezicht in een straaltje zon zitten. Verder dan dat kwam ik niet. Op mijn tankklepje plakte ik aan de binnenkant ter herinnering – want ik weet dat het nodig is – ‘Attention: selfcare is your fuel!‘