Een jaar lang geen verf kopen. Het leek me een grote uitdaging. Groter dan het niet kopen van een paar nieuwe schoenen. En zeker nadat ik de laatste twee jaar de klussen in ons huis had aangepakt als was het een onderdeel van het Lam Gods. Met respect voor de authenticiteit en reversibele ingrepen. Zodat ik opnieuw kon beginnen mocht het resultaat me niet tevreden stellen.
‘Zou je dat echt volhouden mama?’ De twijfel in de stem van dochterlief sprak boekdelen. Ze had net een betoog gehouden waarom het jeugdboek ‘Mijn jaar in een tent’ de eerste plaats verdient in de top 8 van De Leesjury. De uitdaging om een jaar in een tent te slapen leek haar realistischer dan het bedwingen van mijn klusdrang. Mij leek het niet onmogelijk. Zolang ik me maar op iets anders kon concentreren dan op de craquelé die de muren door de jaren heen kregen.
‘Misschien moet ik ook iedere week een boek lezen’, stelde ik haar voor. Op de vernieuwde zolderkamer moest dat wel lukken. Het Balanced White op de muren zou me de nodige rust geven om me in een literair werk te verdiepen. Alleen zou de keuzestress groot zijn om in de uitpuilende boekenkast een boek te kiezen. De kast had last van Tsundoku. De opeenstapeling van ongelezen boeken.
Eén van de boeken die nog rook naar vers gedrukte inkt kocht ik nadat ik mijn job had opgezegd. Uit vrees doelloos in het leven te staan. ‘Vind je Ikigai in 12 weken.’ Volgens de ondertitel zou ik zo mijn ware zelf vinden en gelukkig leven. Maar het was tussen de verfpotten dat ik terugvond wat ik kwijt was. Een restaurator die nooit in het vak was gerold. Goed bewaard onder een patina van maatschappelijke rolmodellen. Maar voldoende gevormd om overal de tand des tijds te zien. Elke imperfectie zag ik in een oogwenk. Of het nu op een vergeelde Van Eyck was of een beschilderde keukenmuur. En dat botste hevig met mijn drang naar perfectie.
Hoe langer ik erover nadacht hoe meer ik zelf twijfelde over de haalbaarheid van mijn voornemen om niet meer te klussen. Gelukkig zou ik ertoe gedwongen worden gezien ik besloot een nieuwe studie aan te gaan. Maar voor ik daaraan begon kocht ik nog een klein potje plamuur. Om nu en dan toch een barstje te dichten.