Ik zat gisterenavond op een berg. Een berg op 2562 meter hoogte in Italië waar ik precies 6 maanden geleden ook zat. Toen kon ik voor het eerst ervaren hoe stilte en oneindigheid aanvoelen. Het is een gevoel dat ik niet snel zal vergeten, noch kan omschrijven. Maar het is zalig.
Het was de eerste keer dat ik er terug was sinds deze zomer. In de vorige visualisatie oefeningen waarmee we de yogales afsluiten zat ik meestal aan het riviertje in Frankrijk waar mijn dochter in het water spetterde als vierjarige, vergezeld door een prachtig blauwe libelle. Maar eigenlijk was dat haar plekje die ze opzocht tijdens een mindfulness oefening.
Ik had sinds deze zomer mijn eigen plek gevonden die me een bijzonder gevoel gaf. Die plek oproepen tijdens de yoga, riep voor het eerst sinds ik yoga beoefen een emotioneel gevoel op. Ik had nog nooit emoties ervaren tijdens yoga. De eerste keer dat ik erover hoorde was vorige week toen ik de Instagrampost van ezelin_shares las.
Ik miste de berg en zou hem deze zomer opnieuw moeten missen. De financiële gevolgen van mijn keuze zorgden ervoor dat we er niet terug naartoe zouden reizen. Op die berg kon ik het gevoel van vrijheid ervaren. Een gevoel dat ik in het dagelijks leven niet vond. Ik was er toen letterlijk even tussenuit. Tussen de tijd en ruimte van mijn eigen leven. Hoewel ik vorige week nog pleitte voor het zoeken naar rust en ontspanning in je eigen omgeving, voelde ik nu een echt gemis.
“Breng het gevoel dat je ervaart nu naar je buik”, was de instructie van de yogalerares. Ik deed het en het bracht me terug naar het hier en nu. In een yogalokaal op 5 minuten stappen van mijn huis. Op 24m hoogte boven de zeespiegel. En toch kon ik het gevoel vasthouden.
Het besef kwam onmiddellijk dat ik me had laten vangen door het gemis. Wat in beperkte mate niet altijd slecht is. Maar tevens kwam het besef dat, waar ik ook zat, ik de vrijheid had om op die berg te gaan zitten. Wanneer ik het maar wou. Het zou me geen geld kosten en minder tijd dan 1000 km rijden.
Vanaf dit jaar ga ik dus ook op reis op alle andere dagen van het jaar.
Awel Ilse, net al je prachtige schrijfsels gelezen en ik wil je een grote,gemeende, warme knuffel geven en met mijn beide duimen ondertussen omhoog!
Ik lees en zie heel wat van mezelf terugkomen, wat een spiegel zeg!
Ik zou het zeker niet mooier kunnen omschrijven zoals jij doet, dat is een gave en deze bezit ik totaal niet.
Ik heb veel zo een ‘bergen’ waar ik met enige weemoed en heimwee aan terug denk, maar ik zal dit prachtige schrijfstuk altijd in mijn kleine achterhoofdje houden.
Het is altijd leuk te weten dat je niet alleen bent, ook al weet je dat ergens wel, maar er open over schrijven is toch nog dat ietsje meer om dit te beseffen.
Echt waar Ilse, dikke,dikke,dikke proficiat en geniet van al je VRIJE tijd en ik wacht ongeduldig op je volgende hersenspinseltje!
Groetjes,
Katlijn
Katlijn,
Bedankt voor je hartelijke reactie! Ga gerust vaker op jouw berg zitten. Je moet daarvoor geen yoga doen (hoewel enige begeleiding wel sneller resultaat kan geven). Je kan het eender waar proberen als je even je ogen kan sluiten.
Blij dat je even naast me kwam zitten 😉 Ik heb er ook van genoten.