Als de ochtendmist verdwenen is, verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Het zicht op het nieuwe seizoen zorgt voor een nieuwe adem. Thuis ga ik voor mijn kleerkast staan en trek mezelf een dikkere trui aan. En een andere ‘ik’.
De ik die van de geur van de herfst houdt. Van natte bladeren op het gras dat eronder stilaan versmoort. Maar waardoor paddenstoelen de kans krijgen te groeien. Die proeft van de smaak van aarde in de knolgroenten die eindelijk het daglicht mogen zien. De ik die geniet van de omhelzing van de grijze mist die een waas over de wereld legt. Maar evengoed dankbaar is om de warme gloed die het huis uitstraalt wanneer ik terug thuis kom.
Ik ben blij de ‘zomer-ik’ terug in de kast te mogen hangen. Hoewel ik van ieder seizoen volop geniet ben ik ook opgelucht als ik er eentje achter me kan laten. Telkens een seizoen op z’n eind loopt pas ik niet meer zo goed in mijn vel. En brengt een nieuw seizoen een andere ik, een frisse heldere kop en nieuw leven.
Er zijn nog mensen die zich niet goed in hun vel voelen. En vaak meerdere seizoenen na elkaar. Die zich een andere ‘ik’ willen aantrekken. Maar de kracht niet hebben de oude uit te trekken. Die meerdere persoonlijkheden in hun vel hebben zitten. Of zich geen raad meer weten welke ‘ik’ ze zich moeten aanmeten. Die in de spiegel kijken maar zichzelf niet meer zien. Het liefst een ander hoofd willen opzetten. Of helemaal niet meer tot de kleerkast komen en zich verhullen in slaap.
Psychisch kwetsbare mensen die zich niet kunnen vinden in de mode die de maatschappij bepaalt. De maatschappij die krachtige, zelfzekere, stabiele, succesvolle mensen etaleert. Die hangend aan een kapstok in de rij passen. De kapstok die hen rechtop houdt. Want als ze er even onder door gaan wordt hen de keel gesnoerd. De kleren maken de man. Of vrouw. Soms ook stuk.
Er zullen meer mensen zijn die zich de mode van het najaar 2020 niet meer kunnen permitteren. Laat het dan een stijlbreuk zijn. Waarbij we de mode van de jaren ervoor vervangen door een stijl die tijdloos, veerkrachtig, ondersteund en persoonlijk is.
Al jaren zijn er trendwatchers die ons wijzen op de nood aan verandering in de manier waarop we onze psyche behandelen. Of onze kijk op die van anderen. Psychologen, psychiaters, neurowetenschappers en filosofen doen onze ogen openen voor wat zich achter die kleren schuil houdt. Ook al mogen deze stijlgoeroes geen modetrend op zich worden.
Ze zetten de outfit van outsiders in de kijker. Die de ontwerpers zijn van hun eigen stijl die hen als gegoten zit. Maar – zoals het een goede modeontwerper betaamt – waarvoor de maatschappij nog niet helemaal klaar is.
Als de mist is opgetrokken bekijk ik mezelf in de spiegel. Nadat ik me een nieuwe ‘ik’ heb aangetrokken. Die past bij het seizoen en de kleur van mijn ogen. Waarin ik nog steeds mezelf kan zien.